ΚΑΡΑΜΠΟΛΑ

Εχθές επέλεξα να αφεθώ στο παρελθόν. Είναι μια βόλτα που ανέκαθεν απέφευγα, γιατί άλλοτε την θεωρούσα περιττή κι άλλοτε επικίνδυνη.  Δεν ξέρω τι με οδήγησε να επιστρέψω νοερά στην παιδική μου ηλικία, ίσως το χάσμα, που κάθε μέρα μεγαλώνει, ανάμεσα στον ενήλικα εαυτό μου και στο παιδί που κάποτε ήμουν.

Πολλοί έχουν την ψευδαίσθηση ότι ξαναγίνονται παιδιά απλά και μόνο κάνοντας πράγματα κόντρα στην ηλικία τους. Μέγα ψέμα, ανώφελη αυταπάτη.  Το παιδί που υπήρξες έχει μείνει πλέον στο παρελθόν, κρυμμένο μέσα στα κουτιά που τόσο ψυχαναγκαστικά έμαθες να φτιάχνεις και ν’ αρχειοθετείς, αποκαλώντας τα ζωή. Κάθε μέρα που πάλευες να ενηλικιωθείς, απομακρυνόσουν ακόμα ένα βήμα από αυτό το παιδί που με ζήλο ποθούσες να εγκαταλείψεις πίσω σου. Φορούσες τακούνια για να ψηλώσεις, βαφόσουν για να γοητεύσεις, έσφιγγες την ζώνη ένα τσακ παραπάνω για να λεπτύνει η μέση. Τώρα που τα κατάφερες αυτά, ανυπομονείς για την στιγμή που θα ξεβαφτείς για να αναπνεύσει το πρόσωπό σου, θα φορέσεις άνετα ρούχα και θα περπατήσεις ξυπόλυτη για να νιώσεις το έδαφος στα πόδια σου. Η ενήλικη ζωή σου συνιστά ένα δρόμος αντιφάσεων που, μόνο κάποιες σκιές του, σου θυμίζουν μονοπάτια παλιότερα, ανέμελα κι αγαπημένα.

 

Τότε που μέτραγες  τα παγωτά που έφαγες έχοντας την μακάρια άγνοια για τις πληγές των μελλοντικών καλοκαιριών. Άνοιγες  την ΚΑΡΑΜΠΟΛΑ και χαιρόσουν με τα πλαστικά δωράκια. Βλέπεις, το μάτι δεν είχε εκπαιδευτεί να ψάχνει «κάτι να γυαλίζει». Ανυπομονούσες να περάσουν οι σχολικές Δευτέρες και δεν ήξερες ότι υπάρχουν και οι Δευτέρες της δουλειάς ή οι Δευτέρες της ανεργίας.

Σιγά σιγά συνειδητοποιείς ότι οι μέρες δεν ορίζονται από το όνομά τους αλλά από τις στιγμές που θα ρίξεις μέσα τους, σταγόνα-σταγόνα, μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι και να πας στην Τρίτη, την Τετάρτη… Μερικές φορές το ποτήρι μπορεί να είναι άδειο, αλλά η επόμενη μέρα θα έρθει θες δεν θες.

Ακόμα κι αν αυτή η αναπόφευκτη διαδοχή των ημερών έχει αρχίσει να σε τρομάζει, επιλέγεις να τις σπαταλάς γιατί έτσι έμαθες. Το ρολόι αποτελούσε στην αρχή το μέσο για να μετράς τα λεπτά για το επόμενο διάλειμμα, μετά για την ώρα που θα σχολάσεις και πλέον μια υπενθύμιση αυτού που ίσως σου γλιστράει μέσα απ’ τα χέρια.

Επιλέγω να γυρίσω στο παρελθόν για μια στιγμή. Μονάχα. Είναι αρκετή για να ξαναθυμηθώ αυτό που κάποτε υπήρξα, εκείνα τα τεμπέλικα καλοκαίρια που καταβρόχθιζα το ένα βιβλίο μετά το άλλο, υπνωτισμένη από τις ιστορίες διαφόρων κόσμων, χωρίς όμως να τα κατανοώ όλα πλήρως.  Με τον καιρό τα νοήματα γίνονταν όλο και πιο ξεκάθαρα, σημάδι ότι ενηλικιωνόμουν κι αποκτούσα καλύτερη αντίληψη. Και τώρα εδώ, γράφω, σε μια προσπάθεια να εγκλωβίσω αυτό που νιώθω ότι μου ξεφεύγει. Νομίζω ότι είμαι ένα κοριτσάκι μ’ ένα βιβλίο στο ένα χέρι και μια ΚΑΡΑΜΠΟΛΑ στο άλλο.

Συντάκτρια: Σοφία Παπαγεωργίου